10 000 vragen #88 Wie van je vrienden ken je het langst ?

Vrienden onder de kerktoren

“Rozen verwelken en schepen vergaan
maar onze vriendschap blijft steeds bestaan”

Het is een versje dat ik nu en dan terugvond ik mijn poëzie-album. Een soort boekje dat je doorgaf aan je vriendinnen (ik zat op een meisjesschool) om er een tekening in te maken. Links stond de tekening en rechts stond de naam van de vriendin, meestal vergezeld van een versje. Eentje zoals hierboven.
Geen idee of die gewoonte nog bestaat, maar ik weet wel dat ik er heilig van overtuigd was dat de mensen om mij heen altijd rond mij zouden blijven. Mijn leven speelde zich – wat contacten betreft – letterlijk onder de kerktoren af. Een dorpsschooltje, muziekschool, ‘Woord’, het waren altijd dezelfde kinderen in dezelfde klasjes. Een diameter van zo’n 5 km rond de kerk.
Vanaf de eerste kleuterklas was ik bevriend met Katrien en wij waren evengoed overtuigd dat het altijd zo zou blijven. Of liever: geen van ons beiden stelde zich daar vragen over.
Wij bleven in dezelfde klas (er was maar één klas per leeftijd) en zwaaiden beiden af in het zesde leerjaar. Ach ja, ‘afzwaaien’. Toen werd daar nog niet zoveel aandacht aan besteed. We bleven gewoon samen tot de laatste schooldag.

Naar de stad

Katrien en ik vertrokken naar dezelfde middelbare school zoals ongeveer iedereen in ons dorp. Maar we zaten niet meer in dezelfde klas. We volgde niet dezelfde richting. Ik ging op internaat en zij fietste op en neer naar huis. Ik ging haar missen. Geweldig missen. In dat eerste jaar waren 16 klassen. Van zo’n dikke honderd leerlingen naar zo’n kleine duizend. Ik miste de intimiteit van de dorpsschool. Het over en weer fietsen op de middag om thuis lekker warm te eten. De school werd een fabriek. Weg warmte en ook weg vrienden. Allemaal. Geen één heb ik over gehouden. Ik kreeg nieuwe vrienden dankzij het internaat. Maar omdat zij geografisch van overal kwamen was er buiten school geen contact. De ene keer zat ik in die klas en dan weer in een andere. Niet zo’n goede basis voor lange vriendschappen. Toen werd nog helemaal geen rekening gehouden met wie je in de klas zat. ‘Welzijn’ stond nog niet op de onderwijsagenda. Dat klinkt allemaal een beetje bitter, maar dat waren gewoon de tijden. Er werd ingezet op goed en degelijk onderwijs en op presteren. Nu lijkt de pendule in de omgekeerde richting te zijn omgeslagen.

Naar Gent en Leuven

De echte goede vrienden – met wie ik nog altijd contact heb – kwamen er in Gent en Leuven waar ik studeerde. Vriendschap heeft tijd en vrijheid nodig. Tijd om te babbelen, om samen dingen te doen, vrijheid om zelf te beslissen wat je samen doet. Als ik terugkijk naar mijn studententijd en de mensen die toen om mij heen waren, denk ik dikwijls dat dit de meest vormende jaren waren. Die vrienden hebben me toch wel behoorlijk beïnvloed. Door goede en kwade dagen gegaan. Door examenstress, liefdesverdriet en de opluchting van ‘eindelijk geen examen meer !’.  Het zijn ook die vrienden die gebleven zijn. Kotvrienden, vrienden van de faculteit, vrienden van vrienden die ook mijn vrienden werden, lieven van vrienden (die naderhand geen lief meer waren maar met wie ik wel bevriend bleef).

Studentenleven

Dat zijn de ‘langste vrienden’.

Men hen deel ik een heel lang verhaal. Langer dan dat met mijn lief/echtgenoot. En dat is toch bijzonder. Dat je zovele jaren terug kan kijken. Dat je een stuk zelfde geschiedenis deelt. Dat maakt het heel rijk en niet meer te evenaren door anderen.

Natuurlijk zijn er andere vrienden bijgekomen en zijn er ook ‘gegaan’. Maar die vrienden uit de studententijd blijven toch met ster bovenaan staan. Dat komt nooit, nooit meer terug. Daar ben ik bij tijden diep gelukkig om.

Ik hoop dat jullie ook zo’n vrienden hebben. Ik wens het jullie alvast toe.
En Katrien ? Ja die mis ik soms nog altijd.

“1000 vragen aan mezelf”  gaat terug op een boekje dat een tijd geleden bij Flow zat. Het is een klein boekje en er is geen plaats voorzien om te antwoorden, daarom dacht ik : waarom niet op de blog ? Voor het pure plezier van het schrijven ? Het verzamelen van herinneringen, wat volgens Gretchen Rubin, bijdraagt tot geluk ? Vandaar een nieuwe rubriek : 1000 vragen over mezelf.
Niets weerhoudt je om mee te doen !