1000 vragen #123 Zeg je altijd wat je denkt ? Nog altijd teveel

Ik babbel teveel

Althans, tegen het lief. Het lief is de stilte zelf. Eén en al gehoor. Altijd een luisterend oor, een glimlach, een flinke vleug humor als aan dat babbelen van mij geen einde komt. Het is namelijk zo: ik wil het liefste zoveel mogelijk delen met het lief. Het lief is mijn toetssteen, mijn ‘even checken’, mijn intellectuele uitdaging en dikwijls ook mijn kompas. Allerlei gedachten en redeneringen rollen door mijn hoofd en dan wil ik dat toch maar het liefste met hem delen, weten wat hij er van denkt. Géén goedkeuring, maar wel een soort negenproef. Of het wel allemaal steek houdt wat ik denk.

Het lief zegt weinig, maar zit er altijd recht op. Hij vindt de rode draad in het kluwen van mijn denken, als ik vastzit in ideeën en overtuigingen, dan stelt hij net dié vraag waardoor ik weer verder kan.

Dus ja, wat het lief betreft zeg ik, wellicht meer dan hem lief is, wat ik allemaal denk. En dat is véél, heel véél.

Er is altijd een andere kant die ik niet ken

Maar voor de rest merk ik dat ik steeds minder zeg wat ik denk. Ik vrees (ja, vrees !) dat het een kenmerk van ouder worden is. Wanneer ik sommige commentaren op Facebook lees schrik ik dikwijls van de heftigheid. Ja, daar wordt gezegd wat er gedacht wordt. Mensen met een heel duidelijke mening.

Ik heb dikwijls niet echt één mening. Ik dénk wel van alles, maar meteen stel ik mijn eigen denken in vraag. Want dan bekijk ik het weer van een andere kant en denk ik: tja, dat is ook wel waar en na verloop van tijd wordt er zo geschaafd aan mijn mening en zoveel aan toegevoegd dat die mening één complex verhaal wordt, waarvan ik weer twijfel of ik toch wel alles heb gezien.

Hoe heviger andere mensen een mening over iets hebben, hoe meer ik zwijg. Wellicht omdat sterke meningen mij onzeker maken. Zeker als het gaat over sterke negatieve meningen, die toch grotendeels de meerderheid vormen. De anderen hebben het niet goed gedaan, de anderen zijn verkeerd, de anderen moeten dit of dat …

Wat mezelf betreft zou ik liever nog stiller worden, méér nadenken voor ik iets zeg. Eenmaal iets op tafel kan het immers alle kanten op. Ook de verkeerde kant. Dan moet er soms uitleg volgen, is het niet duidelijk, wordt het verkeerd begrepen.

Dus ja, liever wat stilte hier. Stilte van mijn kant.
Of bewijst deze blog weer net het omgekeerde ?