Weerom

Het werd weer eens een van die laatavondgesprekken die zo typisch zijn voor de zomer. We zaten buiten in de tuin, de resten van het eten waren nog niet afgeruimd, de zon was al een flinke tijd achter de horizon verdwenen en onze gezichten flikkerden op door het kaarslicht.

Insectengeluiden die ik nog niet bij naam ken – er is hoop dat dit ooit komt ! – vormden de enige achtergrond.

– Zo zou het altijd moeten zijn, tijd zat, onder de sterren, met mensen die je graag ziet, met goed eten en muziek.

– En minder werken, we werken teveel, werd aangevuld.

We keken naar de sterren.

– Kijk, de Grote Beer.

We deden verbeten pogingen om nog meer sterrenbeelden te zien maar onze kennis was ontoereikend.

Voor ons hoefde niets ooit nog te veranderen.

Als ik al een romanticus ben, dan zeker niet de enige.

Gelukkig.