Kijk, dit is mijn zoon

Kwam gisteren terecht in een wereld die ik alleen nog vanuit de verte ken. Een “plechtige communieviering”. De kerk afgeladen vol, ouders glunderend om hun kind, maar evengoed onhandig in de eeuwenoude rites van zitten en staan, zich een weg banend door woorden die voor velen wereldvreemd klinken.

Voor mij zaten een paar ouders die er maar niet uitraakten of ze “een hostie moesten halen” of niet. “Zou dat verplicht zijn of niet ?” vroeg de vader en keek vertwijfeldend naar de op zijn schoot ingeslapen dochter. Met enige schuldgevoel in de ogen bleef hij zitten. Na nipt twee uur werd de dochter wakker door het daverend applaus als afsluiting van de viering. “Is het gedaan ?”, zei ze hoopvol. De man knikte enthousiast, bijna opgelucht.

“Ik wil naar huis”, zei het meisje. “Wij ook”, zeiden de ouders.

En toch was die viering, waarin ze zich duidelijk niet thuisvoelden en waar ze weinig boodschap aan hadden, belangrijk voor hen. “Kijk, dit is mijn zoon”, zei de vader fier na afloop van de viering. Zoonlief had zich bij de ouders gevoegd, gekleed in een wit monastiek gewaad en voorzien van een groot houten kruis. “Proficiat”, zei ik.

Ze glunderden allemaal.