eten als metafoor

Ik heb een vriend die een boek wil schrijven over eten. Niet het zoveelste receptenboek, maar gewoon een beschrijving van het fenomeen eten. Volgens hem kan je aan de manier waarop mensen eten (en wat ze eten) zeggen wie ze zijn.

Er zijn ware cultussen op eten gebouwd, vervolgt hij, kijk maar naar de agapémaaltijden bij de christenen, tot de ware schranspartijen en bijbehorende orgieën bij de Romeinen.

Eten als begin en drager van een (nieuwe) tijd.

Gisteren was ik voor het eerst te gast bij een vriend. Het was decadent luxueus : één pan met daarin scampi’s, eten met de vingers, het zuigen van het weke vlees uit het krokante lichaam.

Toen ik ‘het stoffelijk overschot’ op mijn bord zag liggen, had ik even medelijden met deze vorm van kanibalisme, maar de wijn spoelde gauw alle gevoel voor ethiek weg.

Om het geheel nog decadenter te maken, volgde een tiramisu in XL-formaat. Sommige zaken zijn goddelijk lekker en moet je gewoon tot jou nemen, lees : consumeren.

Eten, met daartussen alle mogelijke lijnen van communicatie en tot zich nemen.

Ben benieuwd wat deze maaltijd over ons zegt.