collega’s
Met drie zaterdagen op rij te werken (zonder compensatie) is de werkmotivatie zowat in vrije val naar beneden aan het glijden.
Ik ben niet de enige, zo blijkt. Collega’s lopen op de toppen van hun tenen, wat de gezamenlijke motivatie geen deugd doet.
Toch gebeuren soms wondere dingen. Zo bleven collega A. en ik gisteren uit pure vermoeidheid hangen in het personeelslokaal. Elk in de luie zetel die we misschien beter thuis hadden opgezocht, maar te vermoeid om er te geraken. Het werd een zalig gesprek van elkaar vinden, iets waartoe we zelden komen op de werkvloer.
Deze morgen een lieve kaart in mijn postbakje. Ook al van een collega. Ik ben bijzonder moe. Alsof men mij bij de kraag neemt en niet wil dat ik kopje onderga.
Chocolade gekregen op het eind van de werkdag. (Zie ik er zo slecht uit ?).
Morgen en overmorgen eventjes minder zwaar. Gezien opnieuw een zwaar weekend in het verschiet hoop ik opnieuw de weg naar de natuur te vinden. Ik heb letterlijk zuurstof nodig.
Bedankt lieve collega’s.
