Sex in the City

Nooit gedacht dat Sex in the City zo dichtbij zou zijn en dat ik mezelf in een ware aflevering zou vinden. Maar dinsdag was het raak : vier vrouwen, vier vriendinnen rond de tafel.

Gespreksonderwerp : Mannen, sex, de verhouding tussen mannen en sex.

Dat mannen een ander ritme hebben, daar hoefden we niet over te discussiëren. Maar het blijft niet met ritme, het gaat over die hele opvatting over sex, over het gewicht ervan, de communicatie.

Hier zaten rebellerende vrouwen die ik verdacht een sex-staking te willen organiseren. Vrouwen ook die opkwamen voor zichzelf, want het werd wel eens gezegd dat we misschien wel meer gevangen waren in het ouderwetse idee van “een man volgt de vrouw”, dan we wel wilden.

Geen domme gansjes hier aan tafel, of naieve blondjes, maar geletterde dames die wel het een en ander wilden zien veranderen.

De fles werd leger en het geluid werd voller. Er blijken vrouwen te zijn die sex als huiswerk zien, ” ’t ja, als hij dat wil …..” en er blijken dan weer mannen te zijn die zich als ware atleten in het bed tonen. Met wie ze ijveren is ons niet bekend.

Mannen die, eenmaal van het werk gekomen, geen pootje in huishouden doen, geen lepeltje roeren willen.

Het werd later en later, de glazen leger en leger. Er was veel, heel veel te vertellen. Vrouwen doen het goed zo, samen. Toen we uit elkaar gingen dacht ik : straks komt een revolutie op gang.

Of niet.

(wordt vervolgd).