negatieve feedback
Momenteel werk ik met jongeren rond ‘negatieve feedback’, of met andere woorden : hoe zeg je aan een ander dat bepaald gedrag je ergert ? Of hoe communiceer je iets dat overwegend negatief is zonder je relatie te ondermijnen ?
Alvorens ik met de vormingssessie begon pleitte ik meteen schuldig. Ik ben er niet goed in. Dingen kunnen maanden, jaren op mijn lever liggen. Ik hou de confrontatie lang in en communiceer vervolgens heel vaag non-verbaal.
Altijd ook de indruk gehad dat onze Noorderburen er beter in slagen dan wij Vlamingen.
Meestal gaat het om kleine dingen, maar die mij toch flink ergeren. Soms gaat het over territorium, breekt de andere in daar waar ik vind dat hij al lang de grens gepasseerd is. Andere keren gaat het over wat ik ‘beleefdheid’ vind, maar niet zo door de andere ervaren wordt.
Het is geen kwestie van juist of slecht. Mijn normen zijn niet beter dan die van een ander, maar hoe zorg ik ervoor dat ik mijn eigen normen kan hanteren en kenbaar maken aan anderen ? Zeker wanneer die binnen mijn wereld komt ?
Ook de jongelui vandaag hadden het er moeilijk mee, al werd er veel training gegeven : ik-boodschappen (ik vind dat… en niet ‘jij bent’), geen generaliseringen (het is altijd …), concreet zijn (dit stoort mij en niet : jij verveelt mij)…
Opdracht voor de rest van de dag was iemand uit de groep te kiezen en die te ‘volgen’ in zijn opmerkingen gedurende een hele week. Op welke manier uitte deze persoon positieve/negatieve feedback. Ik zag ze de namen op hun evaluatieformulieren schrijven en sommige ogen waren sprekend : vanaf dit moment word ik geëvalueerd in mijn feedbacken. Ik weze gewaarschuwd !
