Mini-marathon

There are as many reasons for running as there are days in a year, years in a life. But I run because I am an animal and a child, an artist and a saint. So, too, are you. Find your own play, your own self-renewing compulsion, and you will become the person you are meant to be.

– Dr. George Sheehan

Gisteren was er weerom de London Marathon. Hij is – moet het ons nog verwonderen ? – gewonnen door een Keniaan.

Met bewonderende ogen keek ik naar het verslag op BBC. Diep respect voor wat die mannen en vrouwen doen.

Rond een uur of zeven trok ik ook opnieuw de loopschoenen aan voor een ritje van 4 km. Meer dan genoeg. Voor marathonlopers maar een aanloop.

Kiplekker voelde ik me na afloop. Voldaan ook. Mijn eigen superminimarathon.

Toen ik laatst met mijn zus aan het lopen was vroeg ze me (retorisch) : zal het ooit gemakkelijk worden ? Wij houden ons beiden aan een (verschillend) schema dat iedere week zwaarder wordt.

Toen ik vandaag liep dacht ik : ik vrees ervoor. Het blijft lastig, zweterig, puffend, inspannend en taai werk.

Maar het wordt wel leuker.