lange leve het virtuele leven !
Er wordt Vlaamse blogmeeting georganiseerd. Jolijt alom en toch kan het mij niet overtuigen. Mijn blogcontacten laten zich gemakkelijk tot volgende twee groepen verdelen : zij die mij al sowieso kenden en ook de blog, zij die mij enkel vanuit het virutele leven kennen, met incluis email en eventueel een chat.
Vroeger heb ik meermaals een crossover gemaakt : de persoon in kwestie uitgenodigd en IRL contacten mee opgebouwd. Het heeft mij nog nooit teleurgesteld, maar toch ga ik het niet zo gauw meer doen, tenzij ik iemand vb. praktisch met iets kan helpen.
Onderzoek heeft uitgewezen dat bij virtueel contact een aantal drempels verdwijnen waardoor het contact gemakkelijker intenser en dieper wordt. Ik heb daar goede ervaringen mee, ik kan op de virtuele contacten wel rekenen, zij het op virtuele wijze. Menig blogger heeft mij al informatie doorgestuurd of iets uitgeklaard waar ik niet aan uitraakte.
Bij het échte contact had ik iedere keer de ervaring dat er herbegonnen moest worden. Virtueel worden aspecten van een persoonlijkheid heel erg uitgediept en vergroot. Je leert de andere kennen op die manier waarop hij zichzelf laat kennen. Je leest dingen van elkaar die je aan een wildvreemde wellicht niet zou zeggen.
Zo kwam ik gisteren een weblogger tegen die ik herkende van z’n webcam. Het was al de tweede keer. Een zalige gast barstensvol talent. Ik heb er ook al enkele keren mee gemaild en geen twijfel aan zijn waarachtigheid.
Maar toen ik hem gisteren zag zitten met zijn vriendin en ik ook al in gezelschap dacht ik : hij heeft recht op zijn leven IRL. Recht te zetten op die blog wat hij wil. Zich te laten kennen hoe hij dat wil.
Ik heb geknipoogd, maar hij heeft het niet gezien.
Dag weblogger !
