volheid in leegte
Nu pas de pc opgezet. Thuis gekomen en dus maar liefst 6 uur gewacht alvorens de pc op te zetten. (Een overwinning !!!)
Gisteren lang met T. gebabbeld – voor de zoveelste keer – over onthaasten, over concentratie en hoe we gewend geworden zijn met duizend dingen tegelijk bezig te zijn. Dat alles in groot contrast met onze rustige wandeling, met enkel de lentevogels op de achtergrond, de wind die onze wangen kleurde.
Toen we thuis waren in alle soberheid gegeten, vers gebakken brood, verse soep. Maar dus niet : ‘even vlug email controleren’, ‘ondertussen de radio/tv’ op zetten, laveren tussen tafel en krant. 1 ding doen dus, geen 100 dingen tegelijk.
Gebabbeld over onrust : zoveel willen, en bij dat zovele willen ook nog eens rust willen. Alsof je de volheid en de leegte tegelijk wilt. Mijn theologische reflex zegt dat het moet kunnen, de aziatische tradities bewijzen het. Volheid in leegte ipv leegte in volheid.
Ik probeer technieken aan te leren om het rustiger te maken. Scheidingen maken. Grenspaaltjes zetten, ook in het hoofd.
Ook het begrip intellectuele ascese viel. T. en ik zijn allebei informatiefreaks, hij wel veel meer dan ik, maar ik kan het ook niet laten. Ik wil het allemaal weten. Allemaal opslaan. De constante druk dat ik iets zou missen, dat ik de lijnen in de actualiteit niet meer zou kunnen plaatsen. Kennis is immers ook thuiskomen in de wereld.
Maar die kennis en al dat willen zorgt er ook voor dat ik als een kind in co-ouderschap ben met tientallen huizen : overal een beetje thuis. Nergens echt thuis ?
Toch wel, al moet ik nu en dan eens bewust de stap naar ‘huis’ zetten : tijd maken, voor mezelf, voor vrienden, voor de natuur, de hele wereld om me heen. Zonder die wereld te willen omvatten, maar er gewoon in op gaan.
PS : dat T’s blog over hetzelfde gaat is toeval. (Of niet dus.)
