Het recht om onzichtbaar te zijn. Even toch.

Nu en dan overvalt mij het diepe verlangen kluizenaar te worden of ergens te leven waar ik totaal onzichtbaar ben. Zoals in de zomer in Bali bijvoorbeeld. Opgaan in de natuur en een andere cultuur en het gevoel hebben dat het nooit anders was.

Leven waar het ritme lager ligt, of alvast die indruk hebben. Leven in een ruimte waar de dingen eenvoudiger zijn, waar geen telefoons, pc’s, televisie etc. is, waar je een halve dag over je eten doet, omdat je het te voet op de markt moet halen en je geen electrische spullen hebt om alles vlug te bereiden.

Natuurlijk zou ik dat nooit een leven lang vol houden. Natuurlijk is zoiets wensen een luxewens, kan dat alleen vanuit het gegeven dat waar ik nu leef alles snel is en van alles een teveel is.

Ondertussen heb ik geleerd dat je mits enige moeite die ruimte ook thuis kan scheppen : telefoon afgezet, pc afgezet, geen radio of muziek, een binnengekeerd leven. De laatste dagen heb ik het wat gedaan, het deed deugd.

Toch kreeg ik vandaag al een paar boze mails : we horen niets meer van jou, waarom laat je twee weken (waarvan eentje vakantie notabene !) niets van je horen, je bent niet bereikbaar.

Bereikbaar voor wat ? Ik ben geen dokter en red geen mensenlevens.

Nu en dan moet een mens onzichtbaar mogen zijn.

Even toch.