no joking
Het is een cliché maar het is waar : de natuur is altijd in beweging. Zo zie ik hoe de zon gaten brandt in het sneeuwtapijt in de tuin.
De eksters wroeten de ontblote aarde om, op zoek naar voeding.
Bij het minste zonlicht voel ik de energie alweer stromen, ben ik al in zomerstemming.
Moedig vanuit het bed dacht ik daarom ook dat de griep wel voorbij was.
Een wandelingetje tot aan de badkamer leerde mij echter dat het buiten adem zijn binnen de 20 stappen geen goed voorteken is. Geen waterige ogen meer en het aantal zakdoeken per uur is al gedaald. Allemaal goede tekens, dacht ik. Tot de trip naar de badkamer dus. De longen wegen zwaar en zijn pijnlijk.
Tijd voor de dokter.
Ik haat het. Aan het bed gekluisterd zijn, hersenen die moeite hebben met alles, de uitputting van een paar stappen.
Ik zit weer vol voornemens om meer te sporten, gezonder te eten, en ‘mezelf te verzorgen’. Alsof deze griep mijn fout is, mijn onoplettendheid.
Dat is natuurlijk niet zo. Maar dat een invasie microben je leven even stil kunnen leggen… ik aanvaard het moeilijk !
