Dat heet dan gelukkig zijn …

Sommige mensen in mijn omgeving lukt het het niet om gelukkig te zijn. Ze kijken rond zich heen en hebben het gevoel continu te falen, altijd net te laat te zijn, de trein gemist te hebben.

Het eigenaardige is dat er niet onmiddellijk een concrete reden te bedenken is. Ze zijn niet ziek, niet arm, niet a-sociaal en hebben heel wat potentie in zich.

Bij Berheim en Heylighen kreeg ik zicht op ‘geluk’ en weet ik meteen ook waarom ik gelukkig ben : goeie relaties en bovenal het gevoel richting te kunnen geven aan mijn leven. I’m the captain of my ship. Storm, hagel of zonneschijn, ik heb nog altijd het gevoel dat de koers uiteindelijk door mij bepaald wordt.

Veel mensen hebben dat gevoel echter niet. Zo ken ik een oudere vrouw die bij het minste in paniek raakt ; ze heeft het continue gevoel dat alles haar overkomt en dat ze totaal afhankelijk is van de goodwill van anderen. Aangeleerde hulpeloosheid, heet dat.

Twee groepen honden in twee gesloten kooien, beiden krijgen electrische schokken. De eerste groep kan niets doen, de tweede kan – via een handeling – de schokken laten ophouden.

Vervolg : twee groepen honden in twee open kooien, beiden krijgen electrische schokken. De eerste groep blijft in de kooi, de tweede springt er gewoon uit.

Ik geloof dat mijn oudere buurvrouw in de eerste kooi zit, wachtend tot iemand haar er uithaalt. Jammer is dat.