majeur

Als kind worden je een aantal evidenties ingelepeld die als bomen geworteld lijken. Ik heb het dan niet over Sinterklaas of de Paashaas maar evidenties die je als kind als werkelijke ‘levenslessen’ om je door het volwassen leven te loodsen, aanneemt.

Zo is er de evidentie dat je later een lieve man, vrouw (bijna altijd het hetero-model) ontmoeten zal en het huisje tuintje kindje verhaal. Vraag aan kinderen hun toekomst en je zal dit verhaal horen. Ondanks de zovele echtscheidingen en varianten in seksueel gedrag blijft dit het ‘spiegelbeeld’ waarin kinderen zich spiegelen.

Tweedes : de onrust en het gebrek aan evenwicht, eigen aan de puberteit, je vragen stellen bij zowat alles in het leven en bovenal jezelf, gaat over eenmaal je volwassen bent. Volwassen mensen kennen hun eigenwaarde, nemen vervaard beslissingen, hebben een doel voor ogen en weten wat ze met het leven willen. Ze zien het voor zich en werken er naar toe.

Je hoeft maar één blik in een boekhandel te werken en je weet dat de boekenmarkt meteen gehalveerd is, mocht dit het geval zijn.

Toch blijft dit voor kinderen en jongeren het beeld waaraan ze zich spiegelen en waar ze naar toe leven, waarvan ze denken dat het “zo moet”.

Het maakt hen kwetsbaar.

Wanneer ik hen zeg dat ik het juist zo fantastisch vind dat een mens in z’n leven altijd moet bijsturen en soms regelrecht van koers mag (moet) veranderen, bekijken ze me alsof ik een leven leid in mineur. Dat het juist interessant is voor uitdagingen te staan, dat die je bij mensen, plaatsen en krachten brengen die je niet vermoedde, kan hen niet boeien.

En zeggen dat ik dit juist Majeur vind. Veerkracht. Mogelijkheden. Verandering.