werk
Opnieuw begonnen op het werk. Hoe zeer ik ’s morgens ook dacht dat de vakantie langer duren mocht, eenmaal op het werk overspoelden de ‘positive vibes’ mij ; zoveel collega’s die bruisen van de energie, je zou van minder goedgezind worden.
Werken met jongeren. Het is soms heel hard balanceren. Praatthema van deze en komende weken is homoseksualiteit. We beginnen met verhalen, wie herkent zich in wie ? Wat vindt je van de reacties van die en die ? Het voorkomt directe uitspraken.
Voor sommigen een opluchting, het onderwerp. Er mag wel eens over gesproken worden in alle openheid. Vragen ook, ontzettend veel vragen, vooral naar de ouders toe. De meeste van de jongeren waarmee ik werk hebben een goede relatie met hun ouders en zien ‘hun best doen’ (zoals zij het dan zeggen) als een soort blijk van liefde naar hun ouders toe. Bij sommigen zit de schrik er diep in dat wanneer hun ouders diep ontgoocheld zouden zijn als ze hen over hun anders-geaard zijn zouden vertellen.
Lopen op een slappe koord is het soms. Want jongeren zitten niet om holle slogans verlegen en kwetsen gemakkelijk onbedoeld. Groepsdruk. Willen zijn zoals iedereen. Jezelf leren aanvaarden. We hebben het er uren over gehad.
Ik ben bekaf.
