winterlandschap

We hadden vlug door dat het sneeuwlandschap niet lang zou duren. Daarom trokken we onze dikke jassen, mutsen en handschoenen aan en trokken richting Blaugies, een immens klein dorpje dat we nauwelijks terugvonden op de landkaart. In het nabijgelegen dorp Erquennes houden de bewoners er naar jaarlijkse gewoonte een wedstrijd ‘huiskerstversiering’, wat de naam Village Etoille oplevert.

Het leek bijna een terugrijden in de tijd. Zo stil, zo landelijk. We zijn het al lang niet meer gewoon. Op onze wandeling van tien kilometer zagen we nauwelijks een bakkerij of slager – gelukkig wel een herberg. Waar moesten mensen heen voor hun dagelijkse boodschappen ? Het geheim werd vlug opgelost toen we een wagen met Franse nummerplaat hoorden toeteren : de mobile bakkerij. Frans brood.

T. vond het nog charme hebben. Ik vond de natuur geweldig, de stilte indrukwekkend, maar geef mij voor het dagelijkse leven toch maar de stad. We hebben hier een immense tuin, met vogels die je in de lente letterlijk wakker maken.

Op het werk hebben een heus natuurreservaat, met zoveel verschillende inwoners dat ik hun namen niet eens kan bijhouden. Lucky me.