autobiografie

Begonnen aan Karen Armstrongs ‘Wenteltrap’ , het vervolg van ‘Door een nauwe poort’. Het zijn autobiografische verslagen van een grote vrouw. Door een nauwe poort ging over haar intrede en verblijf in het klooster in de jaren 60 en eindigt met haar uittrede. Geen zoeterigheid noch bitterheid, maar het verslag van een intelligente vrouw op zoek naar zingeving.

De Wenteltrap gaat over haar ‘opnieuw in de wereld zijn’, hoe moeilijk ze aansluiting vond bij een wereld die op een 6-tal jaren extreem was veranderd. Iedereen kwam plots op voor zijn mening, autoriteit werd openlijk in vraag gesteld, seks was vrij en zelfs in de Kerk waaide een wind van vernieuwing. (citaten)

Ik geniet van het boek en ‘in de verte’ is het herkenbaar. Zes jaar op een strenge katholieke school hebben bij mij ook z’n sporen achtergelaten. Zo wist ik op mijn 18de niet eens om te gaan met jongens en was ik geoefend in het gehoorzamen aan gezag. Zeg maar : bang gemaakt. Nu ben ik al lang niet meer zo gehoorzaam meer, maar de verwijtende vingertjes van de zusters zijn er nog altijd, of lees : veel dingen doe ik uit volle overtuiging maar toch nog vervolgd door een duister schuldgevoel dat ik alleen in de donkere tijd van het internaat kan terugplaatsen.

Later leerde ik paters kennen, mannen van formaat. Hun zicht op de wereld stond in schril contrast met dat van de zusters. Het waren intellectuelen met uitgesproken en dikwijls elkaar bevechtende meningen. Tegenover de brave gehoorzame homogene groep van zusters waarin ik was opgegroeid leerde ik hier de rebelse intellectuele mannen kennen die hun idealen in de wereld wilden brengen ipv er voor te bidden binnenskamers.

Armstrong, ondertussen internationaal gewaardeerd om haar kennis over de wereldreligies en haar pleidooi voor interreligieuze dialoog, zegt dat ze ergens altijd non gebleven is. Zoals ik weet dat wat ik ook geloof en niet geloof, vooral die paters altijd in mijn bloed zullen blijven zitten.

Believe it or not.