Passie
Ik ben best jaloers. Merk het steeds meer.
Het overkwam mij deze avond dus opnieuw, terwijl ik een concert van het koor Capella di Voce , een koor onder leiding van Kurt Bikkembergs bijwoonde.
Jaren muziekschool en koorscholing achter mij gelaten en dus behoorlijk cultuurbarbaar wat koormuziek betreft, kreeg ik deze avond waarlijk kippenvel en dat terwijl ik niet eens zo’n emo-vrouw ben. Voeten op de grond, denk ik dan maar.
Jaloers was ik op die vrouwen die deel uitmaken van dat wondere geheel dat muziek heet, en dat louter doen door hun stem te gebruiken. Ze doen het met het gemak van een huisvrouw die tijdens haar afwas staat te zingen, maar wat er uitkomt is hemels, zo on-aards zelfs dat zelfs de grootste agnost meteen zekerheid over een god heeft.
Jaloers omdat je de passie in iedere noot hoort. Het gaat hen zo gemakkelijk af omdat ze het zich zo eigen hebben gemaakt. Jaloers kan ik zijn op C., omdat hij – welliswaar soms als een bezetene – kan opgaan in het tekenen, ontwerpen, bedenken … Ik kan met grote ogen kijken naar de sportman en sportvrouw, die elke dag trainen alsof ze niet anders doodgaan.
Zelf heb ik best wat passies die er mogen wezen en waar ik enige tijd kan in op gaan en gaandeweg heb ik al heel wat kunde opgedaan. Maar nooit die “constant” enkelvoudige focus, die heb ik niet. Die ogen die maar één ding zien, gisteren, vandaag en morgen. Die eten, bewegen, denken in één richting.
Ik heb veel passies.
Wat meteen alles verklaart. Passie in meervoud is een contradictie.
