jong en wild
In mijn werken met jongeren valt het mij steeds meer op hoe overbezorgd de ene groep ouders is en hoe onbezorgd veel andere ouders zijn. Overbezorgdheid vertaalt zich dikwijls in paniek wanneer het kind niet aan de verwachtingen voldoet, lees : rustig, sociaal vaardig, mondig maar niet arogant, zelfstandig maar niet individualistisch, ijverig maar niet streverig. Allemaal termen waar veel over te discussiën valt, want waar ligt de grens ?
Ongerust maak ik mij over de vele jongeren die test op test (moeten) ondergaan tot ze uiteindelijk een label krijgen : NLD, ADHD, autistisch (of autististisch neigend), discalculie, dyslectisch, enzovoort.
Bij de screening van de jongeren valt het mij (en mijn collega’s) steeds meer op dat de groep jongeren die ‘gewoonweg jongere’ zijn, steeds kleiner wordt.
Veel van de jongeren waarmee ik werk krijgen extra gespecialiseerde hulp. Omdat ze in volle (persoonlijkheids-)groei zitten is echter moeilijk te achterhalen wat eigen aan de groei is of wat structureel is.
Jongeren lijken altijd maar homogener te moeten zijn, alsof er maar één soort jongere OK is.
Het verontrust mij meer dan een beetje en ik vraag mij af of de gevolgen van die hulp niet dikwijls contraproductief zijn. Je zal als jongere maar van je ouders te horen krijgen dat je zoveel maandenlang bij de psychiater, de sociaal assistent, of erger nog : residentiëel moet worden opgenomen voor een half jaar.
Dan lijken mijn eigen jeugdervaringen er eentje van volle vrijheid : onnozelheid, onrust, innerlijke problemen, eigenlijk werd het allemaal aanvaard. Ging je over de schreef dan moest je de gevolgen dragen. We waren jong en wild. En al bezorgden we menig leerkracht en ouders problemen, niemand vond ons tenminste problematisch.
