horrorervaring
Eigenlijk moet ik nog wat kwijt over die tocht zaterdag. Momenteel probeer ik weer in loopconditie te raken en om blessures te vermijden staan op de training ook fikse wandelingen.
Dat de wandeling om 16 uur begon had mij al moeten waarschuwen, de meeste beginnen immers om 7 uur ’s morgens. Ik schreef mij in, niet eens wetende waar ik echt mij bevond, maar geheel vertrouwend op de pijltjes. Na een dik half uur wandelen bevond ik mij in een bos in het pikdonker. Van pijltjes was al geen sprake meer en aangezien het ook nog eens verschrikkelijk regende waren er geen mensen voor of achter mij die mij konden helpen. Geheel uit het donker verscheen een man in zwarte plunje en een doodskop. Ik liep wat vooruit – niet goed wetende wat er gaande was – struikelde over een skelet en zag voor mij een lijkkist.
Toen pas had ik door dat dit geen gewone tocht was. Ik hoorde huilende wolven en krijsende vrouwen, op band natuurlijk, maar omdat ik alleen was en vooral omdat ik niet wist waar ik mij bevond, zat de schrik er wel goed in. De schrik vooral van het verdwalen in een pikdonker bos.
Sommige kilometers waren rustig, al was heel Scherpenheuvel-Zichem medeplichtig, want achter de vensters zag je monsters en spoken en menig pop ging opgeknoopt aan het huis, overal hingen zwarte vlaggen. Zo lang er huizen waren, was ik safe.
Maar de laatste kilometers waren opnieuw door heuvels bossen en bevolkt door jongelui die zich gespecialiseerd hadden in het opschrikken van mensen.
Omdat dit een low impact training was had ik geen hartslagmeter aan, maar low impact was die wandeling voor mijn hart zeker niet meer !
