De mannen in mijn leven

Ik zit nog even vast aan de man denk ik. Paolo Coelho is dat dus. Enkele jaren besloot hij in een keer zijn leven te vertellen om dan weer tientallen jaren te zwijgen.

Een leven dat inderdaad leest als een roman : zijn bangelijke kennismaking met zwarte magie die hem bijna in de afgrond stort, drugs, een ontvoering door de Braziliaanse guerillia, de lange weg van bezinning naar Santiago de Compostella.

In het inleidend hoofdstuk bleken we alvast gemeenschappelijke (literaire) vrienden te hebben. Henry Miller en Leonardo Boff. Is dat toeval ? Of voelen mensen die zich tot dezelfde personen aangetrokken voelen zich ook tot elkaar aangetrokken ?

Zowel Miller als Boff is lang geleden voor mij. Maar toch. Het waren goede vrienden, goede reisgezellen.

Moet ik mij zorgen maken dat het altijd mannen zijn die totaal niet conventioneel zijn en menig maatschappelijke grens doorbroken hebben ? Dwarsliggers bijna ? Door sommigen verguist ?

“Het verhaal van een man die altijd op zoek is naar de waarheid en zichzelf.”, staat op de flap.

Herkenbaar dus.