Het leven als vlucht
Het was pijnlijk mooi.
Pijnlijk : omdat het herkenbaar was, ik werd als het ware zo hevig op mijn plaats gezet dat ik al wat blij was dat het donker was in de zaal.
Mooi : omwille van de herkenbaarheid en het mededogen. Het is zo. Hoe wij zoeken en wroeten, hoe wij worstelen met dit bestaan.
Mooi : ik ben niet alleen in dit gewroet, dit geworstel.
Mooi : dat er altijd de kracht tot worsteling is.
Mooi : dat we gepassioneerd kunnen zijn, al verliezen we er ons in, dat we geloven in het goede, al worden we honderdmaal bedot.
Mooi vooral : dat we altijd weer opstaan. Altijd.
Vandekeybus’ ex-dansers wagen zich steeds verder op choreografenpad. Theater en dans in een voorstelling over vluchten. Over onze verdedigingsmechanismes. Over onze passies en verslavingen. Over geen keuze hebben en erachter komen welke het is. Over het fenomeen van de mensheid die kakt in porseleinen stoelen, geparfumeerd zacht papier in de hand. Over ieders kleine diamant, over de tijdbom die in ieder van ons tikt. Rasmus Ölme aan het werk.
