one of those days
Lange werkdag en daarna nog veel erger : personeelsvergadering. Op de een of andere manier verlies ik altijd alle moed na die vergadering. Geen interactief gebeuren (daar hebben we trouwens de kracht niet meer toe) één grote briefing die mij tegemoet kwam als : nog meer op mijn kop, nog groter de stress.
“Kruip maar vlug in je bed”, zei een collega me. Blijkbaar was het mij aan te zien dat ik me al de hele dag van uur tot uur sleepte. Maar ik wil niet toegeven aan slaap of de eisen van het lichaam, heb het daar zooooo moeilijk mee. Er is nog zoveel te doen, altijd, immer.
Dus tegen zijn advies in naar een vriend verder op alwaar ik meteen begon te zagen.
“Kom, ik geef je hier mijn pyama en kruip maar in mijn bed, want je bent niet om aan te zien”. Snif, stuurt iedereen mij het bed in.
Dat slaapgebrek en diepe vermoeidheid ook werkt op het gemoed. Wellicht wel, ik geef het niet graag toe.
Ik zeg liever doodleuk dat ik vandaag even mijn roze bril heb laten liggen.
Alles grijzig vandaag.
Snif !
Slaap zacht !
