Any Way The Wind Blows

Ik ben al een paar dagen helemaal in de ban van Tom Barmans Any Way The Wind Blows, de soundtrack van zijn gelijknamige film. (Klik op de link, het is de moeite !)

Aanvankelijk vond ik de film maar niets (maar de muziek des te beter) maar het verhaal speelt na maanden nog altijd in mijn hoofd.

De muziek past helemaal bij mijn levensgevoel : de stad, de haast soms, jazzy, nachtleven, dan weer het alledaagse van werk en relaties.

De film eindigt in een feestje waarop een allegaartje van mensen vertegenwoordigd zijn. Ik kan het mij zo voorstellen. Gewoon, de mensen met wie je een band hebt, de één zus, de andere zo, soms elkaars tegengestelde. Prententieloos.

Tom Barman zei ergens in een interview dat hij de mens als een knoeier ziet. Een knoeier of een zoeker, wat is het verschil ? Altijd op weg, van hier naar daar, soms één stap vooruit en twee achteruit.

Any way the wind blows. Zou ik ooit een autobiografie schrijven, dan pikte ik de titel.