Het experiment (part II)
Nu ik wellicht op de lijst van vrijwilligers sta om deel te nemen aan experimenten, krijg ik meer en meer uitnodigingen om deel te nemen.
Gisteren was het weer zo ver. Twee mensen geven geld aan elkaar. Het geld dat je aan de andere geeft verdubbelt in waarde… maar je weet niet van elkaar hoeveel je krijgen zal. Je kan kiezen tussen nul en 10 euro. Wie het meeste geld had op het eind van de rit zou ook het meest uitbetaald krijgen voor het experiment.
Zo werd het ons in groep uitgelegd. Een dappere studente zei vlug : “kom laat ons allemaal tien euro aan elkaar geven”. In dat geval zouden we immers allemaal 20 euro per beurt bij verdienen.
Maar wat bleek ? Eenmaal we in onze privévertrekjes waren gaf NIEMAND tien euro. Niemand, ikzelf ook niet. Per beurt zag je hoeveel je alletwee gegeven had.
Een afleider was het zogezegd uitvallen van de connectie van de pc waardoor de gevens zogezegd niet meer betrouwbaar waren. Zo kon je bv. wel 8 euro krijgen van de ander maar was dit door de ander niet bedoeld.
Zelf werd ik heel wantrouwig in het experiment. Ten eerste heb ik nog nooit zo stabiel een pc onstabiel weten worden. Ten tweede had ik helemaal niet de indruk dat ik tegen een echt persoon speelde, maar wel tegen de computer die mijn handelingen redelijk volgde. Met andere woorden : gaf ik veel, dan kreeg ik later wel veel terug, of omgekeerd.
Zo’n experimenten vind ik echte teasers. Dat ik niet de enige ben, bleek uit het gesprek met de onderzoeker achteraf. Na afloop mag ieder immers zijn indrukken opschrijven. Hij vertelde me dat het ongelooflijk was hoeveel mensen ‘achter’ zo’n experiment zoeken terwijl het dikwijls de eenvoud zelf was.
Misschien was dat we het doel van het experiment. Kijken hoe achterdochtig mensen werden als ze met zogezegd onvoorziene omstandigheden (het onstabiel worden van de pc) geconfronteerd werden.
Hoe dan ook, ik heb weer iets om over na te denken.
En volgende week mag ik weer meespelen.
Want dat is het altijd : een spel met onbekenden.
