hoop
Ik had vandaag met de jongeren met wie ik werk, een lang gesprek over sterven. Twaalf jaar waren ze.
Nu en dan verwonderen ze mij op zo’n wijze dat ik er versteld van ben. De manier waarop ze hun gevoelens verwoorden, onberekend maar toch behoedzaam. Hoe ze in staat zijn om in een volledige groep niet enkel hun kwestbaarheid prijs te geven, maar ook in volle respect te luisteren naar anderen.
Hoe intelligent ze soms zijn.
Samen met die jongeren heb ik nu twee maand weg afgelegd. Ik kende ze drie maand geleden nog niet en nu beginnen we de vruchten van onze arbeid te voelen : het klikt, er is wederzijds vertrouwen.
Twee maand hebben we ons doorheen de wondere wereld van Sofie geworsteld, stelden we ons grote filosofische vragen.
Nu en dan zegt zo’n jongere iets wat mij met stomheid verbaast, opent gedachten waar ik nog nooit aan gedacht heb, stellen zo’n vragen dat ik er ’s nachts in mijn bed over na denk. Confronteren ze mij gewoon met mijn eigen evidenties die niet zo evident blijken te zijn.
Als dit de jongeren van de toekomst zijn, dan is de toekomst veilig !
Ik hoop alleen dat, wanneer ze wat ouder worden, in staat zijn die authenticiteit te bewaren.
… en veranderen van werk … het zal nog niet zo vlug gebeuren !
