taboe
Ik las daarnet in één van de aanwezige kranten in Literair café Vandevelde volgend artikel :
Allochtone vrouwen kunnen voortaan op zondagnamiddag terecht in het stedelijk zwembad van Vilvoorde. Op dat moment kunnen ze er, in overeenstemming met hun geloof, afzonderlijk van de mannen zwemmen.
Mijn eerste reactie was : o, een zwembad dat open is op zondagnamiddag, zo zouden er meer moeten zijn. Een reisje naar Vilvoorde dan ? Ik voldoe tenminste aan het criterium “vrouw”.
Maar verderop staat dat het wel degenlijk enkel om “moslimvrouwen” gaat, en dat het zelfs voor moslimvrouwen buiten Vilvoorde moeilijk wordt.
Verder durfde ik niet te denken, laat staan te schrijven. Ik merk dat er bij mijzelf (en dat is behoorlijk erg !) een soort taboe is om verder te denken. Hup, kortsluiting in de hersenen. Want welke kant ik ook opga, ik heb onmiddellijk schuldgevoelens in de zin van ‘politiek niet correct’, ‘racistisch’, en een stemmetje in mezelf zegt ook : ‘je kent niet eens de moslimgemeenschap van binnenuit’, iedereen heeft recht om te gaan zwemmen (moeilijk, is deze, want wat valt onder iedereen, ik mag niet op zondagnamiddag, maar zij kunnen niet op andere (gemengde) dagen) etc) en dat gaat zo verder in de trant van : is het niet een beetje het vormen van een apartheidsbeleid in plaats van een integratiebeleid ?
Maar ik durf dus niet denken. En het slot is dat ik er constant op denk, omdat mijn hoofd en hart weigeren om richting standpunt te denken.
Erg hé ?
