co-ouderschap
Om allerlei familiale omstandigheden weerom 4 dagen West-Vlaanderen achter de rug. Omwille van de zorg van mijn ouders en de contacten met mijn broers en zussen rijd ik meermaals meer dan honderd kilometer heen en weer en blijf ik meermaals slapen in ‘De Vlaanders’. Mijn auto wordt bijna een mobilhome, of juister gezegd (in alle betekenissen !) een zwerfauto.
Het weegt wel, dat heen en weer gerij, het reizen van de ene wereld naar de andere, elk een wereld met eigen zorgen en taken, vrienden ook. Er is weinig band tussen mijn leven in West-Vlaanderen en mijn leven in Brabant.
Vermoeiend ook wel, in vele opzichten. Altijd hopen dat ik niets vergeten ben op de ene plaats dat ik nodig heb op de andere plaats. De verhuis : mappen administratie, kleren, laptop, GSM, toiletgerief, slaapgerief. Het sociale leven moeten indelen of ik nu in Brabant dan wel in West-Vlaanderen ben.
Ik vroeg mij deze morgen af of kinderen in co-ouderschap dat ook zo zouden ervaren. Uiteraarde hebben ze minder verantwoordelijkheden die ze op beide plaatsen moeten waarmaken. Maar toch, dat heen en weer gereis, stel dat de ouders ver weg van elkaar wonen, dat moet toch behoorlijk lastig zijn ?
Al zijn de mensen die je bezoekt het natuurlijk waard …
