Ostracisme

Gisteren met collega’s naar Ikea nieuwe meubels voor onze personeelskamer gekozen. Heerlijk zorgeloos om met iemand anders protemonee te mogen kiezen. Later op de avond bleven we hangen. Eerst om ergens te eten, dan om voluit bij iemand thuis in de (ook al Ikea-)zetels te zakken en als kinderen Playstation te spelen. De collega’s dus.

We raakten maar niet thuis en de man des huizes opperde nog even dat er hier wel slaapmogelijkheid was, een voorstel dat we niet konden aannemen, niemand woonde verder dan een kilometer.

Na zoveel spelletjes Playstation was het kind in ons helemaal wakker : zaterdag gaan we naar de Efteling.

Wie zegt dat collega’s saai zijn ?

Van onderstaand alvast geen last !

Ostracisme, het consequent negeren van de ander, is in zijn ergste vorm een metafoor voor de dood. William James, de Amerikaanse grondlegger van de psychologie, verzekerde in zijn ‘Principles of Psychology’ (1890) al dat er geen wreder straf bestaat dan een mens volkomen onopgemerkt door het leven te sturen, door alle ogen voorbijgestaard en slechts bejegend met zwijgen en stilte. Een mens moet opgemerkt worden, schrijft James. Begrijp de wreedheid: ,,Als niemand omkijkt als je binnenkomt, geen mens antwoordt als je spreekt, of zich bekommert om wat je doet: als iedereen je als een dode, als een niet-bestaand ding behandelt”.