Voorlaatste avond
Daarnet nog eens langs het strand gelopen om de ondergaande zon te zien. De zonsondergangen zijn hier zo mooi dat we ook veel volk lokken, heel wat mensen van Kuta zelf en toeristen uit Java zitten op het strand, kinderen voetballen (Balinezen met blonde jonge Australische kinderen, voetbal is universeel) en de vendors die een laatste poging doen om hun waar verkocht te krijgen.
Nu vind ik zonondergangenbest wel altijd mooi, eender waar ze zijn, naar mijn hart zuchtte toch even : wat ga ik dit vreselijk missen. Veel mensen hier hebben mij gevraagd om morgen nog afscheid te nemen : de mensen van de pub waar ik ’s avonds meestal ben (Bagus), die van het reisbureau waar ik ongeveer elke dag was omdat zij bijna al mijn vervoer geregeld hebben, en dan de vele travelmates die ik hier gemaakt heb.
Ik heb dat gevoel eerlijk gezegd nog nooit gehad, integendeel, ik was altijd gelukkig met de reis maar ook gelukkig dat ik mocht terugkeren.
Wat de aantrekkingskracht van Bali is kan ik moeilijk uitleggen, maar ik weet wel dat de meeste mensen (getuige hiervan zijn “de vrienden van Bali”) dat ook wel hebben. Er gaat iets betoverends uit van het eiland. Alles is heel relaxed, heel eerlijk ook, niets gehaast, alles veilig, alles met een gemeende glimlach want niets hoeft hier zo nodig. Dat geldt trouwens ook voor de soms zeurderige verkopers op straat, een kordaat nee wordt geaccepteerd en je krijgt toch nog je glimlach.
De Bali-aanslag heeft de mensen dan ook dubbeldik getroffen. In het fysieke verlies van mensen, in het verlies van inkomsten maar ook in hun identiteit. Overal zie je stickers “Love Peace Bali” en daaronder de datum van de aanslag. Het blijft leven, geen dag gaat voorbij of je wordt er op de een of andere manier mee geconfronteerd.
En dat terwijl Bali echt wel een paradijs is…
… natuurlijk mis ik best “de geliefden” in Belgie… laat daar maar geen twijfel over zijn !
