peddle peddle, forward forward, boem boem !
Dat waren hoofdzakelijk de instructies die we kregen van de raftingguide. We raften op een rivier categorie 3-4) (5 is het wildste) maar laat ons zeggen dat het nu 3 was daar het nu geen regenseizon was. Wild genoeg dit riviertje dat zijn kracht ontvangt enerzijds van een bron en anderzijds van de talloze watervallen die langs de kant nog meer water in de rivier pompten.
Ik stond echt met knikkende knieen naar de instructies te luisteren, want beneden hoorde ik het overdonderend lawaai van de rivier en ik mocht ook al meteen vooraan plaats nemen. Naast mij zat Daniel, een Australische jongen en achter mij Paul (vriend van Daniel) en helemaal achterop de guide. Ik had al gauw door wat “boem boem” betekende : dat we tegen een rots aanvlogen en ons moesten vasthouden en naar de andere kant zwenken. Rotsen IN het water is een ding, maar frontaal op een grote rotswand aan de kant botsen is een andere zaak.
Er waren wel meer “obstacles” zoals heel lage loopbrugjes voor de lokale bevolking waar we onder moesten zien te geraken. Dan was het “lay down, lay down” maar het ging allemaal zo verschrikkelijk vlug dat ik soms amper de tijd had om te beseffen wat er gebeurde. Daniel gaf me dan maar gewoonweg een grote duw naar beneden waardoor ik in het midden van de boot viel met mijn benen vooruit op de zitplaats en no way dat ik alleen weer recht geraakte. Zo’n boot is alles behalve stabiel. Dan trokken ze mij met mijn reddingsvest gewoon weer boven, want behalve dat de boot niet stabiel is, is hij ook vol vol water en ik denk dat je evengoed IN de boot kan verdrinken dan ernaast. Nu en dan kreeg ik van pure schrik en opwinding de slappe lach en kon echt geen enkele spier meer gebruiken. Daniel begon dan te schreeuwen “Kate is on drugs” wat nu niet onmiddellijk de ernst in mijn lijf bevorderde.
Na een uur raften hadden we een kleine break bij een waterval. Dat betekent dat men de boot opzettelijk laat vastlopen en vervolgens probeert aan land te raken. Bij land mag je je geen vlak land voorstellen maar keien tussen grote rotswanden. De hele rivier ligt tussen gigantisch hoge rotswanden. Het proleem met uitstappen is echter de wilde stroming van het water en weer werd iemand meegesleurd hop verderop. Men vertrekt echter gelukkig in team met een 7 tal boten zodat er wel altijd ergens een gids is die kan ingrijpen.
Een groots avontuur zonder weerga, misschien zelfs een van mijn beste dagen al is het eigenlijk onmogelijk om al dat goeds met elkaar te vergelijken. Na afloop kregen we een schitterende foto : bewijs dat ik wel degelijk aan het peddelen was en IN de boot zat.
Op het eind van de tocht wachtte ons nog een verrassing : de dijk. Dat betekende 2 meter in een keer naar beneden, recht aan toe (zie foto), dan kan je eigenlijk alleen maar je verstand op nul zetten en “lay dooooooooown”.
