The Sun is Rising over Bali
Het is hier vrijdag en kwart over negen. Ik heb meteen bijgeboekt voor nog twee dagen gezien ik gisteren tot het heugelijke feit van de prijs kwam. Ik had een collega en die begreep niet dat ik gisteren zo’n prijs gekregen had (te laag) en ik schaamde mij eigenlijk wel, want ik had hem voornamelijk gekregen omdat ik bleef zeggen dat zijn prijs (ik dacht euro) te hoog was. Hoe dan ook, als ik het niet aan de anderen zeg blijf ik deze prijs houden, anders komt er gegarandeerd ruzie van.
Rond 5 uur hoorde ik tot mijn grote verwondering toch de oproep tot gebed, ondanks het feit dat dit een hindoe land is. Daar kan je trouwens niet naast kijken, want op iedere hoek staan slecht onderhouden tempeltjes en voor de meeste huizen en winkels zijn er kleine offergaven gelegd inde vorm van een gevlochten palmblad met moois.
Surfen is hier hot, jongelui in kleurige beachkledij lopen hier met hun planken onder de arm. Westerlingen kunnen alleen maar toekijken hoe prachtig het is en hoe behendig ze wijn, want de golven en de zee is hier behoorlijk gevaarlijk en alleen de Australiers kunnen zoiets.
Ik kan best begrijpen dat sommige mensen de wenkbrauwen frontsen als ik zeg dati k in Kuta zit, hier is weinig te zien en weinig natuur, het gonst hier van de Backpackers, wat een cultuur op zich is en bij mij zeer in de smaak valt gezien ik er zelf een ben. De prijzen en het confort zijn hier allemaal low budget. Poppies Lane, waar ik zit is zowat het Mekka van de backpackers en te vergelijken met Khao San Road in Bangkok, al moet ik toegeven dat het daar mooier en gezelliger is. Voor wie dit niets zegt : dat is de straat waar Leonardo Di Caprio zijn avontuur in The Beach begon. Anderzijds zijn de kamers hier beter en geen beestjes te bespeuren.
