oeremoties

Veel oeremoties de laatste dagen. Intens leven en bovenal voelen hoe dat leven mij goed vast heeft en ik sterk verbonden ben met anderen.

Wie in Leuven woont en wat binding heeft met de universiteit vindt na veel zoeken wel altijd een specialist ter zake. Zo dacht ik plots op M., die geneeskunde gestudeerd had en zich later gespecialiseerd heeft in palliatieve zorgen. Ik ken hem al van zijn studententijd, maar later zijn onze wegen uiteen gegaan, op een paar toevallige ontmoetingen per jaar na.

Hoe dan ook, aan hem zou ik mijn verhaal over D. kwijt kunnen. Ik mailde hem en kreeg een mooie en wijze mail terug. Ik kon maar niet begrijpen dat D. zo vaag was over zijn ziekte en zo weinig aan ons wou vertellen en totaal niets deed.

M. leerde mij dat ontkenning een functie heeft en het niet zonder gevaar is om D. onder druk te zetten.

Hij begreep onze machteloosheid ook en schreef dat het belangrijk was om te onderkennen wat onze en wat zijn verlangens waren om het authentiek te laten. Dat laatste begrijp ik ten volle maar ik heb er ook problemen mee. Wij willen dat hij verder leeft, en zich laat verzorgen. Wat als hij dat niet wil ?

Op hetzelfde moment dat wij onze zorgen bijna niet meer aankonden is D. opgenomen in het ziekenhuis, met tekenen van ondervoeding. Het is een geruststelling, omdat we nu weten dat hij in goede handen is en er misschien kleine stapjes in behandeling kunnen gezet worden.

Stap voor stap. We raken er wel.

Ook mailtje van T. gekregen. Hij telt het gelukkig goed in Cape Town.