De dood waadt

Gisteren, rond middernacht, kreeg ik nog bezoek van F. Een aarzelende klop op de deur, maar omdat ik in alle stilte achter dit kameraadje zat had ik het toch gehoord.

“Ik kom van D.”, zei ze, “Het gaat er niet goed mee, hij zei dat iedereen het toch moet door hebben dat hij dood aan het gaan is.”

D. is al een tijdlang ziek en ondanks de vele onderzoeken in het universitair ziekenhuis is er geen enkele vooruitgang. Week na week zien we hem vermageren, verschraalt zijn huid. Vroeger kon hij nog rechtzitten, nu lukt dat ook niet meer. Hij vergaat van de pijn terwijl zijn lichaam niets meer verdraagt aan medicatie en voeding.

Van het ziekenhuis horen we weinig tot niets. Nooit de naam van een ziekte, nooit concrete informatie, nooit hoop.

We zien hem alleen onder onze ogen stilletjesaan verdwijnen.

F. suggereerde dat D. misschien wel medische behandeling weigert.

Allemaal zitten we vol vragen. Kan de vreselijke pijn niet behandeld worden ? Kan hij geen voeding krijgen met een infuus ? Hoe is het mogelijk dat de ziekte niet benoemd wordt ? Kan hij – als er fysiek niets meer aan te doen is – tenminste niet begeleid worden voor pijnbestrijding en psychische ondersteuning ?

Mogen wij naar de dokter gaan als hij het opgeeft ? Mogen wij ons ‘moeien’ in het verloop van de behandeling en de ziekte ?

“We kunnen hem toch niet laten doodgaan”, zuchtte ik.

Wat kunnen we doen ?