Gelukkig zijn is een keuze
Gisteren : een dag van onvoorziene maar leuke ontmoetingen. K. kwam langs met het nieuws dat hij ontslagen was. Een volledig departement had er moeten aan geloven. Een slechte periode, meende hij, want straks moet hij concurreren met al die pas afgestudeerden. K. voelt zich al een tijdlang niet meer goed in zijn vel, noch in het leven dat hij leidt. Zo’n ontslag kon wel eens de uitdaging zijn om een nieuwe weg in te slaan, om te kiezen voor geluk.
Toch zag ik weining enthousiasme toen ik deze gedachte uitte.
Hij blijft waar hij is, bij wie hij is, bij het leven dat hij leidt. Ook al is hij al jaren ongelukkig.
Het zijn dingen die ik moeilijk begrijpen kan. Mobiliteit in alle mogelijke interpretaties is zowat de grond waarop ik leef. Vastzitten lijkt mij het meest verschrikkelijke, zeker als je vastzit in een leven dat je niet zint.
Later op de dag kwam ik een andere vriend K. tegen die ik al maanden niet meer gezien had. Hij vertelde mij over enkele drastische veranderingen in zijn leven. Iemand uit zijn naaste omgeving was gestorven en dit had hem tot volgend besef gebracht : als ik bepaalde dingen in mijn leven wil heeft het geen zin om te zeggen dat ik ze ‘ooit’ wil doen of ‘als er tijd is’. Ik moet ze nu doen.
Dat besef en die daadkracht had hem geen windeieren gebracht, hij stond achter zijn keuzes, zei hij, en was gelukkig dat hij de waagsprong gedurfd had.
Twee vrienden en tweemaal mensen die geconfronteerd werden met een ingrijpende gebeurtenis. Voor de één het startsein van een nieuw en kwalitatief beter leven, voor de ander de bevestiging van zoveel pech in het leven.
Geluk is dikwijls ook een keuze.
