wereld van verschil
Net terug uit L. waar we, onze twee wekelijkse afspraak hadden met D. Tijdens de terugtocht begonnen we te rekenen : hoe lang is hij nu al zo ziek ? Een vlugge rekensom leerde ons dat heel 2003 al in het teken van ziekte stond.
D. is ietsje ouder dan wij zijn, onze vriendschap gaat jaren terug en het leven dat hij leidde was er een van zelfstandigheid en vrijheid. We hebben samen talloze cafeetjes bezocht, of beter, zoals hij het verkiest, “tearooms” en deelden honderduit onze plannen voor de toekomst. Alles was mogelijk.
D. is ondertussen heel erg mager geworden, en woont genoodzaakt bij zijn ouders. Zijn tijd wordt ingedeeld door de bezoeken die hij moet brengen aan het academisch ziekenhuis dat hem binnenste buiten keert maar zonder veel resultaat. Voor het ziekenhuis lijkt hij steeds meer lichaam te worden en steeds minder mens.
We waren stilletjes toen we deze avond voor de zoveelste keer terug naar huis reden. Misschien was het de warmte die ons loom gemaakt had, maar evenzeer rees bij ons de vraag hoe lang dit nog zou duren.
Geen van ons wou de regelmaat van de bezoekjes opgeven. Wat zijn vrienden anders ?
Wij zien geen lichaam maar een mens. Een mens beperkt door dat lichaam.
D. had moeite met rechtzitten en zijn krachten waren gering deze avond.
Tussendoor had T. het over zijn komend vertrek naar Zuid-Afrika en had ik over mijn reis naar Bali.
D.’s eerste toekomstplan is opnieuw een bezoek aan het ziekenhuis. Weeral.
Zo’n wereld van verschil.
Onmacht ook.
Besef dat dit ons allemaal kan overkomen.
Besef dat vrienden belangrijk zijn, al leek het deze avond maar een heel klein lichtje in deze duisternis.
