het echte dagboek
Daarnet het pc’tje aan het opruimen en ik kwam terecht bij het mapje ‘dagboek’.
Ik hou het dagboek nu welgeteld 14 jaar bij, eerst in oude ongebruikte agenda’s die ik van mij ouders kreeg maar die wel netjes gebonden waren, vanaf mijn 18de – toen het zakgeld er ook naar was – in mooie linnen boeken, maar nog altijd geschreven. Na mijn studententijd, of misschien op het einde ervan, ben ik overgegaan tot een electronische versie.
Het meest eigenaardige is wel dat ik zelden zin heb om terug te gaan naar die voorbije tijd, hoe leuk die ook was.
Alsof mijn leven een boek is waarvan ik het hoofdpersonage ben : je hebt de vorige bladzijden nodig, maar je gaat ook niet ‘achteruit’ gaan lezen, je wil weten wat er komen zal.
Ik ben precies altijd het meest gelukkig op het eigenste moment. Het verleden is altijd ietsje minder, al klopt dat uiteraard niet omdat dat verleden het vroegere heden is en ik toen net hetzelfde zei.
Het leven als stijgende lijn ? Soms lijkt het zo, ik durf dat bijna niet te zeggen, omdat het leven toch een schommeling van ups en downs moet zijn. Of zou “de trendlijn” dan stijgend zijn ? Zelf durf ik stellen van wel.
Soms ook heimwee naar het linnen schrift, de motoriek van een goede vulpen die beweegt over het blad.
Maar ook onmiddellijk de confrontatie met mijn ongeduld. Het moet allemaal vlug gaan – jammer ? – en daarvoor is het klavier nog altijd de beste vriend !
