twee straffe madammen

Zijn de jaren tussen je 18de en pakweg 25ste de belangrijkste van je leven ? Misschien wel, al heb ik er nog nooit zo over nagedacht.

Gisteren waren er twee kotgenoten van mij bezoek.

Twee “straffe madammen” met wie ik twee jaar hetzelfde huis bewoond heb, financie&eumln, studiezorgen en talloze maaltijden gedeeld heb. Tijdens die twee jaren kregen wij allemaal ons (definitief !) lief en was de toekomst niet meer zo ver weg.

Wat ik mij van die jaren ook herinner is een bijna grenzeloos optimisme en idealisme. Optimisme : we kunnen de hele wereld aan ! Idealisme : we kunnen die wereld zelfs veranderen.

Zoveel jaren verder en wat blijkt : we zijn blijven hangen in Leuven. 3 Westvlamingen. Zoveel jaren verder en ook : er is weinig veranderd. T. blijft een scherpe geest hebben en is goedlachs. A. blijft vol idealisme en beweging zitten. Ze wil nog zoveel doen. En ik ?

Ik leek wel het meeste veranderd, want het optimisme en het idealisme over de wereld is na zoveel kranten en boeken, het zoveelste journaal, sterk gedaald.

Mijn lieve vriendinnen zijn nog evengoed op zoek naar kwaliteit van leven. De vraag : waarom doen we het en wat is prioritair blijft gesteld worden zij het in andere woorden. (woorden als onthaasting heb ik in onze studententijd nooit gehoord !).

Toch vind ik het knap. Na zoveel jaar nog altijd samenkomen. Op toevallige of georchestreerde wijze.

Na zovele jaren vind ik mijn kotgenoten nog altijd mensen waar ik blijf aan groeien omdat ze mij confronteren met wie ik zelf ben, omdat ze zelf sterke figuren zijn en de uitdagingen en vragen in het leven niet uit de weg gaan.

Ik vrees, dat ik die jaren nooit op waarde zal kunnen schatten.