etre et avoir

Heel erg genoten van het rustige Etre et Avoir.

Mocht Vanderpoorten deze film aan alle zesdejaars tonen, dan was het lerarentekort waarschijnlijk verleden tijd.

Er zaten behoorlijk veel pedagogie-studenten in de zaal en meteen begreep ik weer waarom het zo scheef loopt tussen leraren en ouders, en pedagogen. Alles vonden deze studenten lief en leuk, ook al waren de problemen met/van sommige leerlingen schrijnend en bezat de leraar uit de film een engelengeduld en een kalmte waarvoor je waarschijnlijk inderdaad tot in het verre platteland van Auvergne moet gaan.

Het klasniveau was benauwend laag maar kon ook niet beter : de klas telde kleuters tot twaalfjarigen. Ouders hadden thuis zelf moeite met de rekensommen van hun kinderen.

De meeste kinderen waren ‘levenswijs’, want opgegroeid op grote boerderijen reden ze al vroeg met de tractor en hadden het agrarische leven al helemaal onder de knie. Geen schrik hier van koeien of stieren, geen schrik om te melken of de stallen uit te mesten.

Zorgeloze kinderen ook, met schrik voor wat hen na deze lagere school te wachten stond. Want de stad lonkte bedreigend. Gedaan met de geborgenheid van de ‘meester’, gedaan met individuele begeleiding, gedaan met leren op het tempo van het kind.

De film eindigde met het begin van de grote vakantie. De leraar moest zich inhouden om geen traan te verpinken.

“Zijn” kinderen gingen nu immers de wijde wereld in, en het was maar de vraag of ze bestand zouden zijn tegen de complexiteit en de concurrentie van de stad.