ontgoocheld
Nu en dan word ik weer met mijn ogen op de harde feiten geduwd : the struggle for life en : het leven is voor de rappe.
Waar ik wil overleggen en over belangrijke zaken ‘langzaam en behoedzaam’ wil gaan, blijkt alles weer beslist te zijn, niet op rationele gronden maar op puur toeval of omdat men voorbij gegaan is aan het belang van de zaak.
Ook – en dat is misschien nog erger – weer enig seksisme gemerkt : de automatische en veel te veralgemenende reflex dat een man rationeler is.
Ik weet nu al dat ik morgen hopen excuses zal horen en ook dat men ‘van hogerop’ alle begrip zal hebben voor mijn tegenwerpingen en zal eindigen dat ‘het inderdaad zeer spijtig is’ en ‘dat men er in het vervolg zal aan denken’.
Maar ondertussen is het kwaad gebeurd en niet de eerste keer.
Veel te zacht als ik ben, zal ik – weeral – in die excuses lopen en hopen dat het de laatste keer is.
Het lijkt bijna politiek. Sussen en nog eens sussen, maar ondertussen hardleers de eigen weg volgen.
Triestig dagje, en dat is heel lang geleden !
Leuk, en iets wat mij wel de glimlach rond de mond brengt, zijn de reacties die ik gisteren van een paar mannen op mijn blogje gekregen heb. Eten heeft wel degelijk met liefde (en erotiek zelfs) te maken en het hapje dat volgens mij alle aandacht voor zich opeist, brengt wel degelijke allerlei gevoelens jegens de geliefde met zich mee.
Vooral L’je was heel overtuigend in zijn betoog, of moet ik er een smeekbede in zien om ook voor hem copieuze en bourgondische maaltijden klaar te maken ?
En zie : ook dit lukt, de gedachte en aanwezigheid van L’je schuift de donkere wolken van deze dag weer wat verder. Lang leve dit warme nest !
