Vaarwel maart !
Maart was absoluut geen goede maand voor mij. Ik kreeg een heel grote waarschuwing bij de dokter (en haar companen) en het is iets wat nog steeds in mijn hoofd en hart dwaalt. Soms ben ik in ontkenningsfase (het zal allemaal wel niet zo’n vaart lopen), dan weer denk ik ‘dit komt nooit meer goed’. Ik zou mijn leven moeten veranderen. Rustiger. Minder gretig zijn. ‘Verstandiger leven’, maar ik ben gretig en ik heb mijn temperament tegen. Het lichaam protesteert, alsook de hersenen. Ook die kunnen trouwens protesteren door simpelweg in staking te gaan. Heel akelig als je je hersenen als hét navigatiesysteem van je leven gebruikt.
Wat mij enorm onder de indruk bracht was de simpele stilte en ‘niets moeten’, ik was toen een paar dagen in Limburg, aan een meer, waar op 2 Bruggelingen na (die overigens heel stilletjes waren) geen mens te horen of te zien was. Niets was daar ‘productief’, er waren geen deadlines, er werd daar ook niet gewerkt. (Er was gewoon niets).
’s Morgens werd ik wakker door het gezang van de vogels. Er was geen wifi, geen telefoon, geen computer. Ik zou wel voor zo’n leven kunnen gaan vrees ik.
Maart was ook de maand van veel vriendschap. In nood kent men zijn vrienden zegt men en dat mocht ik aan de lijve ervaren. Vrienden, collega’s, warme woorden, oprechte steun. Ik was en ben er heel erg van onder de indruk.
ik ben toch wel bang
Natuurlijk waren er ook de aanslagen. Ik wil moedig zeggen dat ik niet bang ben, maar wat houdt dat in ? Dat ik niet bang ben van aanslagen ? Statistisch gezien misschien niet. Maar ik ben wel bang van een ideologie die zo’n terreur goedkeurt, een ideologie die wil overtuigen door terreur. Een ideologie waarin het leven weinig tot geen waarde geeft, zelfs niet voor de terroristen zelf. Wat is het nut van eender welke ideologie als ze de mens en het leven niet dient ?
Hallo April !
We beginnen april wel heel fijn : met vakantie ! Om er daarna weer in te vliegen ! Ik zou niet mogen zeggen ‘vollen bak’, maar wat doe je als je auto maar 1 versnellling heeft ? Op de remmen gaan staan ? Lijkt me niet zo simpel.
Er staat nog een minivakantie in Zeeland gepland. Ik zie er o zo naar uit ! Opnieuw stilte, water, vogels en … niets … Begin ik te klinken alsof ik gek ben ?
Op het werk belooft het heel erg druk te worden. Ik zie er naar uit. Soms lijk ik met mijn werk de verhouding te hebben als een rookverslaafde met zijn sigaret. Ergens weten dat er het een en ander niet klopt, anderzijds toch maar verlangen naar. (Klinkt het nu nog gekker ?).
Ook op de agenda maar nog niet zeker : de internationale tweedaagse van Blankenberge. Dat lijkt mij een ongelooflijk voorschot op de beste dagen van het zomerverlof wanneer we naar jaarlijkse gewoonte deelnemen aan de Vierdaagse.
Maar het meest vanal zie ik uit naar de langere dagen. Ik weet dat ik mij sowieso zal ‘mispakken’ (ik denk dat langer licht ook meer tijd betekent ! Nee dus !), maar ik kan er toch zo van genieten. En al bij al is het natuurlijk een voorbode van een hopelijk zalige lange zomer !
