Hendrik Groen : zolang er leven is (dagboek 2)

Het tweede dagboek

Ik las het eerste dagboek van Hendrik Groen en ik had er zo van genoten dat ik het best nog zin had in een vervolg. Dat ‘vervolg’ was niet geheel risicoloos, want valt er echt nog meer te vertellen over het leven in een rusthuis ?

Het antwoord is ja en nee. In het tweede dagboek gaat Hendrik min of meer verder waar hij gebleven was. De Omanidoclub (OudMaarNietDood) blijft een prominente plaats nemen in het boek en het komisch-tragische blijft. Nog steeds wordt duidelijk dat er met de oudjes niet gesold wordt en dat ze bijlange niet onschuldig zijn !

In dit tweede dagboek wordt Hendrik geconfronteerd met de wetenschap dat zijn beste vriend Evert, weldra zal sterven. Dit brengt beschouwingen met zich mee over leven en dood, het omgaan met het eigen levenseinde en het belang van vriendschap.

Omanido

Soms lijkt het alsof er in het verzorgingshuis maar 2 soorten mensen bestaan : het selecte interessante clubje van Omanido en de rest die de dagen zeurend over alles en nog wat doorbrengen. Bij tijden lijkt de puberteit terug te komen :  kliekjesvorming en geroddel, het gepest is nooit ver weg, al zal Hendrik Groen (het is tenslotte een dagboek) het nooit zo noemen. Het leven in het verzorgingstehuis lijkt mij allesbehalve rozengeur.

Pleidooi voor verzorgingstehuizen

Hendrik pleit echter volop voor het verder bestaan van de verzorgingstehuizen. Het ontgaat hem niet hoe de overheid steeds meer wil inzetten op thuiszorg en minder wil investeren in tehuizen. Volgens Groen betekent dit voor veel mensen een veroordeling tot diepe eenzaamheid en te weinig zorg. De vriendschap die Hendrik Groen in het tehuis ervaart, zelfs de conflicten, geven zijn leven zin en inhoud. Hij mag niet denken dat hij alleen thuis zou zijn. Die eenzaamheid lijkt hem verschrikkelijk.

Kritisch

De huidige (Nederlandse) regering en het omgaan met ouderen wordt door Hendrik Groen dikwijls op de korrel genomen. Ook de multi-culturele samenleving sijpelt het tehuis binnen, startende met angst wanneer een Turk de eerste alochtone bewoner wordt, tot verzuchting wanneer dat ‘dik meevalt’ en hij bij tijden Hollandser is dan de rest.

Aanrader ?

Met één boek lukt het waarschijnlijk ook en een tweede hoefde niet. Hendrik zelf besluit in dit tweede dagboek niet meer verder te schrijven. Een derde dagboek zal er dan ook niet komen. Ik heb het boek gelezen omdat ik pure ontspanning wou,  nood had aan een boek dat vlot las en nu en dan een glimlach op de mond toverde. Ik wist waaraan ik toe was en het boek stelde me wat dat betreft niet teleur.
Toch had ik de indruk dat het tweede boek slordiger in elkaar zat dan het eerste. Alsof het bij wijze van spreken toch een beetje een doorslagje was, een verder teren op grote succes van het eerste.

• Taal  : Vlot geschreven, kleine stukjes (dagboek)
• Inhoud : dagboek van een tachtiger in een verzorgingstehuis
• Emotie : tragikomisch
• Themata : ouder worden, levenseinde, vriendschap
• Genre : fictie
• Personages :  Hendrik Groen (auteur dagboek, tachtiger) en zijn vrienden van de Omanidoclub, de andere bewoners van het huis
• Tempo : snel
• Context : Nederland, Amsterdam, verzorgingstehuis

Interessant om weten

Twee jaar lang heeft men gezocht naar de auteur van het boek. Grote namen (o.a. Kluun, Grunberg) werden gesuggereerd. Het mysterie lijkt te zijn opgelost.  Het boek is een waar succes en is aan  18 landen verkocht.  Er zou een TV-serie in de maak zijn over het boek.

Praktisch

320 blz, te koop bij bol.com voor €24,9, ik las de Kindleversie € 8,83. Ebookversie bij bol.com €12,99.