Opnieuw beginnen
Ik was vandaag te gast op een ‘verbondssluiting’. Huwelijk werd het niet genoemd, omdat één van de partners ooit al gehuwd was geweest en de Kerk het woord huwelijk verbindt met éénmalig.
Toch gebeurde de ‘verbondssluiting’ in een kerk en die zat stampensvol. Er werd gezongen, vrienden getuigden over de lange en moeilijke weg van het koppel. Want de echtscheiding had wonden geslagen. Diepe wonden.
Vooraan zat het ‘nieuwe’ koppel, beide vijftigers, F. & M. Ze glunderden als waren het twintigers. Maar in alles wat verteld en gelezen werd klonk door dat ze dat niet waren. Dat ze niet naief waren en wel degelijk wisten dat liefde geen evidentie is, of dat trouwen geen garantie is op een gelukkig leven. Vrienden vertelden hoe dit koppel nu en dan ‘een duwtje in de rug’ nodig gehad had omdat hun geloof in de liefde en relatie diep beschadigd was geweest.
Ik ken M. al lang en het op de klippen lopen van haar huwelijk was ontzettend pijnlijk geweest. Jaren van duisternis en verbittering. Van niet-begrijpen.
Nu zongen haar kinderen voor haar, jongvolwassenen. Haar kleinkinderen liepen zomaar door de kerk. De bladzijde was omgedraaid. Het leven opnieuw begonnen. Ik vond/vind het prachtig.
K., theologe van opleiding vertelde me na afloop : dit was precies een huwelijk. Het wàs en is een huwelijk. Wat de Kerk er ook van zegt. En wat mij betreft mag het meer gebeuren : wanneer mensen weer opstaan uit gebrokenheid dit vieren in een grote gemeenschap van vrienden en familie. Iedereen mag het weten ! F. en M. zijn getrouwd !
