Een van de meest voorkomende woorden vorig jaar rond deze tijd was ‘bouwverlof’. Alle aannemers hadden het over ‘voor’ en ‘na’ het bouwverlof of ‘ze leveren niet meer voor het bouwverlof (en dus ook niet tijdens !).

Dit weekend begint opnieuw het ‘bouwverlof’ en klinkt het woord ons gelukkig wat minder bekend in de oren.

Onze verbouwing (waarbij enkel het geraamte bleef bestaan) heeft ruwweg 8 maand geduurd. Begonnen op 1 mei en half december konden we er in trekken. Nieuwe keuken, nieuwe badkamer, nieuwe kamers overal, overal nieuwe electricteit en verwarming.

We waren dolgelukkig. Dat zijn we nog.

Maar één voor één moeten de meeste aannemers nog terugkomen voor ‘afwerking’, en daar houden ze niet van. Zo hadden we langs één muur geen electriciteit en zaten er ook twee slaapkamers zonder electriciteit. Blijkt dat de pleisteraars stopcontacten gewoon ‘overpleisterd’ hadden, zodat we zeker een mooie egale muur hadden.

De pomp in de regenput begeeft het nog regelmatig. Zo’n pomp moet ergens in het midden of bovenaan ‘vlotten’ om geen slijk op te pompen, die van ons zakt altijd als een baksteen naar beneden.

Zo is onze vakantie begonnen met logé’s. De schrijnwerker die de buizen bekast en voor acht uur bijna letterlijk aan ons bed staat. Dezelfde man die het – gezien het regenweer – toch handig vindt om te zagen IN ons huis, met alle stof vandien en ondanks een grote lege schuur die we hier hebben. De mannen van de loodgieterij komen nog vroeger. Die arriveren hier rond 7 uur ’s morgens.

Het is en wordt een lang ‘einde’. Toch zijn we gelukkig in onze nieuwe woonst. Groot en helemaal naar onze wensen en voorzien van alle comfort. Het is ooit anders geweest. Tussendoor konden we wonen in een studio in Leuven. Klein maar beter dan het alternatief caravan. En nog beter dan ergens minimaal voor een jaar te huren.

Verbouwen is stresserend. Net getrouwd werd onze relatie wel getest. Niet eens gewoon om samen te wonen moesten we nu wonen in stresserende omstandigheden, moest er alle dagen beslist worden. Beslissingen die ‘voor altijd’ (het huis) waren en die ook behoorlijke financiële gevolgen hadden.

We hebben het overleefd. Het ergste is voorbij.

Onze buren leven nog altijd in het tuinhuis. Hun verbouwing vlot minder, zit met veel meer vertraging en duurt nu al langer dan voorzien.

Als ik buurvrouw en haar man tegenkom denk ik altijd : oef, bij ons is het voorbij.

Veel succes Esther ! Ik begrijp het helemaal dat je even wil wachten !