Weg ermee !
De vrienden die mij al mee geholpen hebben met een vorige verhuis weten het. Wanneer ze vragen ‘wat moet daar mee gebeuren ?’ dan is het 1 op de 3 keer : weg ermee ! Een verhuis zie ik als minstens een derde van je rommel elimineren : weggeven, naar de kringloopwinkel of finaal naar het stort/de papierbak.
Een dik jaar geleden zijn het liefje en ik getrouwd en in december hebben we onze intrek in het nieuwe huis genomen. Dat betekende de samenvoeging van 2 huisraden, want we waren beiden al jaren op onszelf en goed voorzien van alles en nog wat.
Met de zomer en de vakantie in het vooruitzicht meenden we dat we eens echt moesten beginnen ‘schiften’, veel zaken hebben we dubbel. Voor mijn verhuis van Leuven naar het dorp had ik al heel wat weggedaan. Mijn verhuisdozen heetten dan ook ‘keuken’, ‘badkamer’, ‘boeken’, ‘zomerkleren’ enzovoort. Liefje had gewoon alles in dozen gestopt en in de bijhorende schuren van ons huis gestockeerd. Alles zonder onderscheid, zonder sorteren, zonder label.
Gisteren moest het dus beginnen. We hadden een container van maar liefst 12 m2 gehuurd en mijn percentage van ‘wegdoen’ lag deze keer niet op 30 procent maar wellicht op 80 procent. Sommige spullen lagen al meer dan een jaar in de schuur en we hadden ze nooit gemist. Meer nog : we wisten nog nauwelijks van hun bestaan af.
Wat voor mij een kwestie van transport werd (kruiwagens vullen en hup de container in) werd voor het liefje een romantische schattenjacht. Als mijn weg naar de container leidde, dan leidde die van hem meestal naar de zolder.
‘Maar straks gaan we toch ook de zolder uitmesten ?’ vroeg ik, bedenkend dat de weg ‘schuur-zolder’ en vervolgens ‘zolder container’ meer dan een kleine omweg was.
‘Ach, ik heb er zooooooveel herinneringen aan’, zei hij.
‘Ik kan het gewoon niet wegdoen’.
Dan maar zeggen dat vrouwen hamsteraars zijn.
Deze morgen vertrok hij naar het werk met zijn tot op de draad versleten lievelingshemdje. Er was wéér een gat bijgekomen. Gat nummer 6, nog niet hersteld door oma.
In een vorige discussie had hij beloofd dat hij het hemdje enkel nog zou aandoen om buiten in de tuin te werken.
“Je kan zo toch niet naar het werk ?”. Hij beaamde dit, gelukkig.
“Zou oma het niet kunnen herstellen ?”
Straks breng ik het hemdje naar oma in de hoop dat ze het ergens vergeet. Want zo lang het hier blijft liggen, is het nergens veilig.
‘Herinneringen ?’
