Extremely Loud and Incredibly Close

Dit Pinksterweekend wou ik Foers ‘Extreem luid en ongelooflijk dichtbij” uitgelezen hebben. Ik was het boek al een klein jaar eerder begonnen. Het overkomt me zelden dat ik een boek niet uitlees en ik heb zelfs geen idee meer hoe het komt dat ik het boek heb laten liggen. Toen ik het twee weken geleden opnieuw ter hand nam, begon ik dan ook aan de eerste bladzijde. Ik herinnerde mij blad na blad wat ik gelezen had, maar niet waar ik gestopt was, laat staan waarom.

Meestal heb ik meteen een oordeel klaar over een boek, maar bij dit boek weet ik nog niet goed waar het te plaatsen. Natuurlijk vat ik veel sympathie op voor Oskar die via een zoektocht zin wil geven aan de dood van zijn vader die bij de aanslagen op de WTC-torens is omgekomen. De onmacht is overal voelbaar. De verschillende schrijfstijlen, eigen aan de verschillende literaire genres van het boek (brieven, interview, roman) kan ik ook smaken… Toch had ik het nu en dan moeilijk om het boek echt helemaal uit te lezen.
Ik heb een tijdje gedacht dat het door mijn leesgeschiedenis kwam : wat fictie betreft heb ik mij het laatste jaar vooral overgegeven aan thrillers. Die hebben een heel andere vaart en het literaire is daar dikwijs ondergeschikt aan de opbouw van suspens en plot.
Of had ik het te moeilijk met de rijkelijke symboliek van Foer ? Dat hij teveel wou zeggen, teveel grote thema’s van het leven in één boek stoppen : zoals vaderschap, verlatenheid, eenzaamheid, de moeilijkheid van communicatie, de angst zich in de liefde te verliezen (grootouders), het niet verwerken van een oorlogsverleden, de angst voor de dood.

Ik moet het dus nog laten ‘zakken’. Voorlopig weet ik het nog niet…

Info: Extreem Luid & Ongelooflijk Dichtbij, Foer, J.Safran, Uitgeverij Manteau, 375 blz., € 19,95, ISBN 907 6341 559 ; in het Engels voor ongeveer de helft van de prijs.