Vorige week – ik weet niet wat me bezielde – heb ik impulsief een nieuwe MP3-speler gekocht. Een mooi ding van 2 Gb, met prachtig kleurenscherm. Ik kon er ook mijn fotootjes op kwijt enzovoort. Een cardslot voor mini-SD-kaartjes maakte het geheel nog uitbreidbaarder. Maar het ding was te mooi en te fragiel. Vallen zou hij niet overleven en … ik had hier al twee robuuste MP3 spelers liggen. Een onverslijtbare HP van de eerste generatie en een met SD-kaart uitbreidbare Pocki-MP3 die meer dan een Gig kan slikken. Dus ja, waarom had ik dit gekocht ? Verleid door het feit dat mijn zus weer ‘de koop van haar leven’ deed en ik anders met lege handen zou thuiskomen ?

Niet dus. Geen lege handen. Zus speelde met haar nieuwe fototoestel en ik trooste me wat met haar ‘oude’ spullen. Nou ja, een Multimediaspeler van Archos. Een toestelletje zo groot als een PDA waar ze naar hartelust MP3-tjes en hele DVD’s op zette. Nog erger, ze verbond het ding met haar televisie en kon hem ‘programmeren’ zodat ze haar lievelingsprogramma’s gewoon in haar sjakosj had. 30 GB. Prachtige resolutie voor foto’s of films. En je kon ‘m natuurlijk gewoon als een grote MP3 speler gebruiken.

Wisselen ? zei ik aarzelend, kijkend naar mijn miskoopje.

Met mij niet, maar in de winkel kan het wel. Je moet niets uitleggen.

De winkel was toen al dicht en vandaag trokken wij weer richting West-Vlaanderen in de hoop dat ik het miskoopje inderdaad mocht inruilen (mits fikse bijbetaling) voor het juweeltje van mijn zus. Meer dan honderd kilometer rijden…

En ja, het ruilen ging zonder enig probleem. Ik had mezelf de rit kunnen besparen want ik mocht ruilen in éénder welke winkel van de keten. Of gewoon geld terugkrijgen. Geen probleem.

Da’s pas service ! En ondertussen zit ik hier met een juweeltje van een ding.