Micro is onze geadopteerde poes. Klein van gestalte wegens werkongeval toen ze klein was, maar intelligent als geen ander. ‘Onze’ poes is overdreven. Want ik hou niet echt van poezen. Eigenlijk helemaal niet.

Maar met het liefje kwam de poes en ik kon hem moeilijk voor de keuze stellen. ‘Poes of mij’. Liefje én poes werd het, maar de poes mocht wel niet meer in huis. Met alle bijgebouwen (grote en kleine schuur) van onze verbouwde boerderij kon dat geen groot probleem worden. Tel daar nog eens een grote tuin bij en Micro leeft in het Hilton van poezenland.

Vandaar dat ze ook nogal ‘in trek’ is. Het is hier een komen en gaan van katers maar tot nu toe is geen enkele gebloven. Te min, denk ik. Want Micro is slim en wil alleen slimme katers.
Nou ja, dat dacht ik. Want vorige week beviel Micro van 4 mini-microotjes. Ze had het zo slim weten te verbergen dat we het nauwelijks gezien hadden. Wellicht wou ze die geheimdoenerij zelfs volhouden, want ze verhuist haar jongelingen om de zoveel tijd. Nest ontdekt en ze gaat er weer mee op pad, op zoek naar een warme plek.

Nu had mijn liefje vandaag het venster van de auto opengelaten. Buiten regende het wel, maar door de relatieve warmte buiten was de auto toch een goed verwarmde kas. Dat moet Micro geweten hebben, want zonder ons medeweten had ze de 4 Mini’s verhuisd naar de achterbank. Het moet enig acrobatenwerk gekost hebben om met zo’n welpje door het venster te springen, maar niets verrast ons nog wat poezendoorzetting betekent.

Hoe dan ook, we moesten ze verhuizen. Ze kon moeilijk in de auto blijven. Zelfs het liefje was het daar mee eens. Dus verhuisden we de vier Mini’s naar hun oorspronkelijk nest. Dat was weerom buiten de doorzetting van Micro gerekend, want ze bleef de Mini’s op en neer naar de auto brengen. Dat de vensters ondertussen dicht waren weigerde ze koppig te aanvaarden.

Wij zagen het aan een vroegen ons af hoe lang ze het zou volhouden.

Net lang genoeg, want toen het begon te regenen, koos ze toch maar wijselijk voor het Nest.