Waar is die tijd heen ?

Iedere keer wanneer ik op bezoek ben bij vrienden met jonge kinderen, sta ik bol van bewondering. Hoe ze het allemaal voor elkaar krijgen. Wat een management dit allemaal vraagt om ze op ze op tijd uit bed, in bad, aangekleed, en gevoed te hebben. Komt er weer wat eten uit dat mondje. Pasgewassen kleertjes vuil. Verse kleertjes. Tegen dat spruit 1 voorzien is van alles en nog wat mag spruit 2 een nieuwe luier. En ga zo maar door.

Nog meer bewondering heb ik voor die vrienden die dit alles nog eens combineren met voltijds werken. Nog meer management. Want na het hele lijstje van uit bed, in bad, aangekleed en gevoed komt ook nog naar de crèche, op tijd op het werk – werken daar ! – terug enzovoort.

Komt daar nog eens bij dat sommige van die koppels – eigen aan hun leeftijd – aan het (ver-)bouwen zijn. Nog meer management. Afspraken regelen, werken opvolgen.

En … dan zijn zo’n koppels uiteraard met twee : wie zijn of haar relatie levend wil houden moet ook daar aandacht aan besteden.

Dus ook dat moet op de agenda.

Het klinkt niet romantisch maar het moet, want ik vrees dat het het eerste is dat er bij inschiet. Aandacht voor de grondenergie van dit alles : tijd voor jezelf en voor elkaar.

Het liefje en ik hebben wat kinderen betreft niet zo’n druk leven.

En toch vliegt ook hier de tijd voorbij en lijken er altijd zoveel praktische zaken die moeten geregeld worden. Het werk loert altijd. Immer en immer !

Toen we vandaag op een boogscheut van ons huis op wandel gingen in een natuurreservaat dachten we beiden : dit is veel te lang geleden, waar is die tijd gebleven ?